Bóg solarny

Bóg solarny, symbol odrodzenia, życia i nowego początku, jest zapewne drugim archetypem, który pojawił się w ludzkiej społeczności. Zwykle przedstawiany jako umierające i odradzające się bóstwo (polecam tutaj poruszającą ten temat, zresztą genialną samą w sobie, książkę Frazera Złota gałąź), małżonek/syn/brat ( czasem wszystko jednocześnie) bogini-matki.

Apollo Belwederski, ok 320 r. p. n. e. - bardzo typowy bóg solarny, co do charakteru i co do wygladu

Bóg solarny rodzi się/zostaje odrodzony w dniu przesilenia zimowego, kiedy zima-siły ciemności przezywają apogeum kontroli nad światem, i ginie w dniu początku zimy, 1 listopada. Dokładnie tak wygladał kalendarz świąt Tammuza i Adonisa, dwóch istotnych bogów solarnych.

Mitra, najwazniejszy bóg solarny po Jezusie (i wykazujący doprawdy niezwykłe z tymże podobieństwo, kiedyś musze cos na ten temat napisać zresztą) również narodził się 25 grudnia. Przedstawiano go z kręgiem światła- słońcem wokół głowy, był czczony szczególnie w niedzielę. Cóż, aby zwalczyć niezwykle potężną religię mitraizmu, kosciół chrzescijańki musiał imać się najrozmaitszych sposobów... ale nie o tym miałam pisać.


Mitra

Mitra był klasycznym bogiem solarnym - wojownikiem i zdobywca, symbolizującym niespożytą witalność. Łączono go ze sferami muzyki, sztuki, wojny i życia.

Powyzsze cechy łączą Mitrę z Apollinem - nazywanym często Słonecznym Bogiem. Apollo, patron sztuk pięknych, daru wieszczbiarskiego, sztuki lekarskiej - i nagłej śmierci. Jako jeden z nielicznych bogów solarnych, nie był bohaterem mitu o bogu umierającym-odradzającym się.

I na koniec, najsłynnijeszy w naszym kręgu kulturowym bóg solarny - Jezus. Pewne ortodoksyjne grupy protestują przeciwko takiej interpretacji, jednak nie ulega wątpliwości charakter Jezusa jako boga umierającego i odradzającego się, symbolizującego życie (wieczne), światło (albo Światłość) i energię. Specyficzne złote aureole to stary symbol solarnych bóstw, który funkcjonował juz w starożytnym Egipcie (Ozyrys).